Σε τον αναβαλλομενον φως ως ιματιον…

 

Τι κι αν ρημαξαν τα προσφυγικά

Τι κι αν όλοι φύγανε κατά την ηδονη

Τι κι αν τα πουλιά δεν μας καταδέχτηκαν ξανά.

Χέρια απλώνουν απο παντού

Τώρα

Ξεπροβοδίζουν , καλούν, ξαμώνουν

Αφήνουν

Χάδια και παρακλήσεις

Όνειρα μετέωρα

Ψυχές που αντωμώνουμε

κάθε Μεγάλη Παρασκευή μες το κλάμα

του νόστου τη θαμπή ματιά

των αναμνήσεων

των άσκοπων περιπλανήσεων

σε δρόμους σιωπηλούς

με λεύκες και αφτιασίδωτους παλιάτσους

με αγάλματα μάρτυρες

ντροπαλούς συντρόφους και δειλούς

μετανάστες

υπομονές δηλαδή που δεν έφτασαν ποτέ

Οι Μεγάλες Παρασκευές

Με τον Επιτάφιο να σκιάζει τη ματαιότητα

φόβους  να παίρνει κι εμάς

στιγμές που ίστανται

ένα μήπως πριν την αιωνιότητα

αλλά δεν

το πιστεύουν.