Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

ΠΕΡΙ ΡΥΘΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ "ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ"...


Περί ρυθμού  και άλλων “δαιμονίων”…

 

Ο ρυθμός, η ροή του χρόνου, η διαχείριση της κίνησης, η πρόσληψη του σώματος, η υπέρβαση της διασπασμένης ανθρώπινης ύπαρξης, η συνένωση των πριν διεστώτων. Ο ρυθμός, η πεμπτουσία της ύπαρξης, η εκκλησιολογία της τέχνης.

Φως που τρεμοσβήνει στην καντηλα. Φώτα που λιγοστεύουν και πάλι πυκνώνουν μέσα στο σκοτάδι, μέσα στο δειλινό. Ήχοι που πάλλονται, που χαμηλώνουν για να ψηλώσουν και πάλι μέχρι τα ουράνια η για να κατεβάσουν τα ουράνια στο αδυσώπητο παρόν. Ύμνοι που τρέχουν και όμως είναι πάντα εδώ, στο απροσδιόριστο τώρα, στο νύν και αεί. Χρώματα που πάλλονται πάνω σε τοίχους και σε σανίδια μοσχομυριστά, σκαμένα με ίδρωτα και φρύδια σμιχτά της προσευχής. Χρώματα αγριολούλουδα, μίμηση αγρών μαγιάτικων των βουνών. Χρώματα που ανεβοκατεβαίνουν  απο τα διάφανα ψυχρά στα πυκνά θερμά και πάλι στα ανάλαφρα φωτεινά και στα ιερά σκιερά. 

Ο ρυθμός που σέβεται, που ενώνει τα σώματα. Άλλοτε γρήγορος κι άλλοτε αργός αλλά βαρύς και επιβλητικός. Ἀλλοτε ανάλαφρος και παιγνιδιάρικος όμως πάντα αγαπητικός και ερωτικός. Ο ρυθμός χέρι που σέρνει στο χορό ψυχές και σώματα, υπάρξεις βαλαντωμένες, μοναχικές, ξεχασμένες η  παρατημένες. Ο ρυθμός, πνοή ζωής που φέρνει σε εκκλησία, σε κοινωνία αγάπης, σε σώμα συστήνει Χριστού. Σώμα γερό απ όπου κανείς και τίποτα δε λείπει. Κι όλοι κι όλα είναι στο εδώ και στο τώρα στο γλυκόπικρο ποτήρι να μεταλαβαίνουν. Σε ποτήρι που κερνά χαρά για τα μελλούμενα και πρίκες συγκερνά για τό όσα τα μάτια θωρούν κι οι αιστήσεις   νοιώθουν.

Ο ρυθμός, η πνοή του Θεού, το χνώτο του Θεού, τό χάδι του Θεού , κίνηση που ακολουθεί τον αιώνιο χορό Του μέσα στη ματωμένη στην πονεμένη αλλά ωραία  κτίση.  Ο  ρυθμός νόστος είναι της παντοτινής παραδείσου, της  αιώνιας πανύγυρις όπου  όλα μες το φώς και στη χαρά της παρουσίας ενώνονται διαρκώς και κάθε φορά ανεπανάλληπτα.

 

Τρίτη της Διακαινησίμου του 2009

Απριλίου 21.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: